Islami - feja me e re, apo me e vjeter !

-Sot kudo në botë e sidomos në Shqipëri, dëgjojmë nga njerëz të ndryshëm të thonë se Islami është feja më e re, feja e cila startoi me profetin Muhamed (a.s.), pra, feja e cila iu zbrit të dërguarit të fundit, Muhamedit (a.s.). Nga kjo që njerëzit flasin dhe mendojnë, nxjerrim konkluzionin se përpara Muhamedit (a.s.), Islami nuk ka ekzistuar.
--------------------------------------------------------------------------

Megjithatë po t’i hedhim një sy Kuranit famëlartë dhe po të mundohemi disi t’i kuptojmë ajetet e tij, do të arrijmë në përfundimin se, Islami nuk është fe e re dhe se ai ka ekzistuar edhe më përpara, pra, nuk është vetëm feja e Muhamedit (a.s.), por edhe e pejgamberëve të tjerë që kanë qenë përpara tij. Ashtu sikurse themi që Ademi ka qenë njeriu i parë mbi tokë, ashtu mund të themi edhe për Islamin, që është i vjetër po aq sa dhe vetë njerëzimi.
Me një fjalë nga dy konkluzionet e mësipërme mund të themi se, Islami nga njëra anë është feja më e vjetër dhe nga ana tjetër më e reja. Më e vjetra – nëse i referohemi njeriut të parë në tokë, Ademit (a.s.); ndërsa më e reja – nëse e lidhim me të dërguarin e fundit të Zotit, Muhamedin (a.s.).
Megjithatë le të bëjmë një përshkrim rreth kësaj feje të ndritur e të hijshme.
Si fillim do të shtronim një pyetje: Përse nuk ekziston vetëm një fe?
Ne e dimë që në botë ekzistojnë shumë popuj që flasin gjuhë të ndryshme. Ashtu siç nuk ekziston vetëm një popull dhe një gjuhë, ashtu nuk ekziston vetëm një fe. Pavarësisht a janë apo jo këto fe të zbritura nga Zoti, do t’i ndajmë në dy kategori; në fe të zbritura dhe jo të zbritura.
Përgjigjen e pyetjes, përse nuk ekziston vetëm një popull e një fe, na e jep Kurani famëlartë:
“Sikur të dëshironte Zoti yt, do t’i bënte të gjithë njerëzit të një umeti…(një popull e një fe)” (Kurani, 11: 118).
Ekzistenca e shumë feve sipas kësaj logjike është dëshira e Zotit. Po të donte Allahu të ishte ndryshe edhe do të ishte, pra, do të ekzistonte vetëm një fe. Me atë rast njerëzit nuk do të kishin mundësi të zgjidhnin e të ndaheshin.
Fakti që, ka njerëz të cilët lindin në një fe, e më pas, ata në bazë të zgjedhjes së tyre personale, e braktisin të vjetrën dhe pranojnë fenë e re, na bën të kuptojmë që Allahu (xh.sh.) i lejoi njerëzit të ushtrojnë të drejtën e tyre të zgjedhjes. Allahu (xh.sh.) u dha njerëzve vullnetin e lirë i cili është i kufizuar. Njeriu mund të dëshirojë çdo gjë, por nuk mund të realizojë gjithçka që do.
Disa mendojnë dhe thonë se Islami është vetëm feja e Muhamedit (a.s.). Këtë argument Kurani famëlartë e përgënjeshtron duke na qartësuar se, Islami nuk është vetëm feja e Muhamedit (a.s.); por është feja e caktuar nga Allahu (xh.sh.) për të gjithë njerëzimin e për të gjitha kohët.
Në Kuran thuhet:
“A mos kërkojnë ata (ithtarët e librit) fe, pos fesë së shpallur nga Allahu? E Atij i është dorëzuar gjithë çka në qiej e në tokë, me dashje dhe te Ai kthehen. Thuaj: “Ne i kemi besuar Allahut, edhe asaj që na zbriti neve, edhe asaj që i është zbritur Ibrahimit, Ismailit, Is’hakut, Jakubit dhe pasardhësve. Edhe asaj që i është dhënë Musait dhe Isait, edhe asaj që i është zbritur të gjithë pejgamberëve nga Zoti i tyre. Ne nuk bëjmë kurrfarë dallimi në mes tyre dhe ne vetëm Atij i jemi dorëzuar. E, kush kërkon fe tjetër përveç fesë islame, atij kurrsesi nuk do t’i pranohet dhe ai në botën tjetër është nga të dëshpëruarit” (Kurani, 3: 83-85).
Në tekstin kuranor flitet për fenë e Allahut, të cilën duhet ta pranojnë të gjithë njerëzit. Allahut gjithçka i përulet, kështu që edhe njerëzit Atij duhen t’i përulen. Më tej thuhet se muslimanët besojnë në shpalljet që janë zbritur më parë dhe në të dërguarit e Allahut..
Dinullah (feja e Allahut) përmendet gjithashtu edhe në kapitullin 110 të Kuranit ku thuhet: “Kur erdhi ndihma e Allahut dhe çlirimi (ngadhënjimi), dhe i pe njerëzit të hyjnë turma-turma në fenë e Allahut. Ti pra, lartësoje Zotin tënd duke falënderuar dhe kërko nga Ai falje. Ai vërtet pranon shumë pendimin dhe është Mëshirues i madh”.
Kjo sure i është shpallur Profetit (a.s.) në Haxhin e Lamtumirës, mbas të cilit i dërguari i Allahut jetoi dhe 80 ditë.
Nga historia islame dimë që në atë kohë të gjitha fiset e pranuan Islamin. Muhamedi (a.s.) nuk ishte në gjendje që t’i udhëzonte njerëzit një nga një me rregullat e Islamit ashtu siç bëri në vitet e para të shpalljes së Zotit, kur muslimanët ishin në numër të vogël. Atij i ngeli e vetmja gjë që t’i lutej Allahut (xh.sh.) për faljen e mëkateve të muslimanëve të rinj, muslimanëve që do të vijnë pas tij, gjë të cilën edhe e bëri.
Veç kësaj, ai e madhëroi Allahun (xh.sh.) duke e falënderuar për ndihmën e Tij dhe triumfin të cilin Islami e arriti deri sa ai qe gjallë.
Nga fjalët e Kuranit duket qartë se feja e Muhamedit (a.s.) dhe e të gjithë muslimanëve është e njëjtë si dhe feja e Ibrahimit. Ibrahimi (a.s.) ka jetuar 25 shekuj përpara Muhamedit (a.s.) dhe i quajti ndjekësit e fesë së Allahut – muslimanë, e kështu i quan ata edhe Kurani fisnik.
Njeriu është i lirë të besojë ose jo. Dikur në Evropë ekzistonte një drejtësi (ligj): “Cuius regio ilius religio” – i kujt është pushteti i atij është dhe feja. Në këtë lloj sistemi të gjithë besimtarët, përveç besimtarëve të fesë së pushtetit, ishin të persekutuar.
Sot, në vendet më të zhvilluara të botës, është shpallur parimi i lirisë së besimit dhe i mosbesimit. Me një fjalë, kushdo është i lirë të besojë ose jo.
Këtë parim, i cili është shpallur në shek. XX, feja Islame e ka lejuar qysh prej shekullit të VII. Ja si thuhet në Kuran për këtë:
“E ti (Muhamed) thuaj: “E vërteta është nga Zoti juaj, e kush të dojë le të besojë, e kush të dojë le të mohojë…” (Kurani, 18: 29).
Çdo veprim i njeriut e ka një pasojë. Për veprat e mira Allahu (xh.sh.) të shpërblen, ndërsa për mëkatet të dënon. Në Kuranin famëlartë thuhet: “…E kush mohon (tradhton) besimin, ai ka asgjësuar veprën e vet dhe ai në botën tjetër është prej të shkatërruarve” (Kurani, 5: 5).
Në botë ekzistojnë fe të ndryshme të zbritura apo të pazbritura. Kjo është pasojë e vendosmërisë dhe zgjedhjes së lirisë të njeriut, me një fjalë, vullneti i lirë i njeriut. Ndonëse Islami lejon, relativisht i lë njerëzit të besojnë ose jo, që t’i përkasin kësaj apo asaj feje, sepse “në fe nuk ka dhunë”, Kurani famëlartë shpall edhe parimin: “Inned-dine‘indellahil-islam” – “feja e pranueshme tek Allahu është Islami…” (Kurani, 3: 19).
Pse vetëm Islami qenka i pranuar tek Allahu? Allahu (xh.sh.) është Një dhe feja e Tij është një. Popujt e hershëm kanë besuar në shumë perëndi, e për rrjedhojë kishte shumë fe. Besimi në një Zot të Vetëm ka si pasojë të domosdoshme një dhe vetëm një fe. Në të njëjtën sure thuhet: “E, nëse të polemizojnë, thuaj: “Ia kam nënshtruar fytyrën (qenien) Allahut, edhe ithtarët e mi!” E thuaju edhe atyre që u është dhënë libri dhe analfabetëve: “A u nënshtruat?” Nëse janë nënshtruar, atëherë janë përulur, e nëse refuzojnë, vërtet ti ke (për obligim vetëm) kumtimin; Allahu është Basir (Ai që sheh) për robërit” (Kurani, 3: 20).
Këto vargje të Kuranit famëlartë që sapo përmendëm, Muhamedi (a.s.) ua ka transmetuar idhujtarëve të kohës së vet, të cilët adhuronin idhujt në vend që të adhuronin dhe t’i faleshin të Vetmit – Allahut (xh.sh.), Zotit të botërave.
Vetëm fjala “Islam” do të thotë përkushtim dhe bindje e plotë ndaj Allahut (xh.sh.), ndërsa “muslim” është personi i cili plotësisht i përkushtohet dhe i bindet Krijuesit të Plotfuqishëm.
Dihet që Zbulesa Hyjnore, zbritur Muhamedit (a.s.), ashtu siç kishte fillimin e saj ka edhe fundin. Në suren Maide në ajetin e tretë thuhet: “…Sot përsosa për ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush dhuntinë Time dhe zgjodha për ju Islamin fe…”
Këto ajete Muhamedit (a.s.) i zbritën me rastin e Haxhit të Lamtumirës. Ato jo vetëm që tregonin dhe lajmëronin se shpallja e Kuranit u krye dhe se Islami u ndërtua, por ishin parashenjë për ndarjen e Muhamedit (a.s.) nga kjo jetë, parashenjë për përfundimit e misionit të tij si i dërguari i fundit i Zotit, pas të cilit nuk do të ketë asnjë shpallje të veçantë të Zotit e as të dërguar të tjerë, në përputhje me fjalët e Muhamedit (a.s.) “Pas meje nuk do të ketë profetë”.
Shpalljet e zbritura më përpara, popujve të tjerë, të cilat sillnin urdhëresat e fesë së Allahut, nuk u ruajtën plotësisht, kështu që ishte e nevojshme që shpallja e Zotit të arrinte plotësisht e kompletuar në zbritjen e saj të fundit. Garancinë për ruajtjen e Kuranit famëlartë Allahu (xh.sh.) e ka dhënë vetë me fjalët e Tij të lartësuara: “Me të vërtetë Ne e kemi zbritur dhikrin (Kuranin) dhe me të vërtetë Ne do ta ruajmë atë”.
Siç shihet, Allahu (xh.sh.) jep garanci për mbrojtjen e Kuranit famëlartë nga çdo shtrembërim a deformim që mund t’i bëhet atij nga dora e njeriut. Në atë nuk është shtuar e as është hequr një germë e vetme. Mund të themi se kjo garanci e Allahut (xh.sh.) është realizuar për 14 shekuj dhe ne besojmë se do të vazhdojë të realizohet deri sa të ketë jetë në këtë botë.